Boer zoekt Vrouw (2004)

Le nouveau VTM heeft er een kijkcijferhit bij: Boer zoekt Vrouw. Ware het niet dat ik in de gespecialiseerde pers al kennis had kunnen nemen van het huwelijk van Jan Verheyen, ik had gedacht dat het programma in het leven geroepen was om die eeuwige vrijgezel eindelijk aan een passende partner te helpen. Aan het begin bleek dat we eind vorig jaar al kennis hadden kunnen maken met het format, middels een zogenaamde ‘piloot-aflevering’. Voor de rest hebben dergelijke programma's weinig te maken met de luchtvaart, al was het maar omdat weinig tv-pilots later hoogvliegers worden.

Die allereerste aflevering moet ik gemist hebben omdat ik ongetwijfeld iets zinnigers te doen had. zoals de cavia water geven of de bloemen hun dagelijkse portie sla voorschotelen... lk ben nogal verstrooid, moet u weten. Hell, was verstrooidheid een indicatie voor genialiteit, ik was Maxima Cum Laude afgestudeerd aan de universiteiten van Harvard, Boston, Princeton én de European University in Antwerpen. Tegelijkertijd! Terwijl ik ondertussen nog bijkluste als jobstudent! Maar we wijken af, waar ik overigens andermaal bevestiging voor mijn verwardheid in kan ontwaren. In deze pilot hadden een aantal agrarisch architecten (boer is wat stigmatiserend, neen?) zichzelf al kunnen voorstellen. Behalve hun meer dan gemiddelde handigheid met pikdorser en melkinstallatie, hadden zij nog iets anders gemeenschappelijk: ze waren op zoek naar een vrouw. Blijkbaar raakt de gemiddelde boer nog moeilijker aan een partner dan die 1.450.000 andere Vlaamse singles.

En dat terwijl ik onlangs op de radio nog hoorde dat er gelegenheden te over zijn waar singles elkaar kunnen vinden: zo doet de Delhaize op ‘t Zuid in Antwerpen nu al dienst als matchmaker. Vind je de singles niet in de rekken, dan toch in de onmiddellijke nabijheid. Je moet gewoon de codes kennen: je plant een stokbrood op een strategische plaats in je mandje, en je kijkt uit naar iemand met een al even strategisch geplaatste fles wijn. lk stel mij de conversaties al voor ter hoogte van de afdeling fijne vleeswaren. ‘Is dat een baguette in uw broek, of bent u gewoon blij mij te zien?’

Om te vermijden dat al die boeren, die, behalve de last van strobalen en pas geboren kalveren, ook loodzware vooroordelen omtrent hun geschiktheid als echtgenoot dienen te torsen, tractorsgewijs afzakken naar de Antwerpse leien en de verkeerssituatie daar nog meer in de knoop rijden, brengt VTM ons nu ‘Boer zoekt Vrouw'. Ons Here zij Geloofd!

Dat diezelfde VTM via programma's als 'Jambers' (herinner u de archetypische boer Sjarel, en huiver) of ‘Jambers – 10 jaar later‘ (herinner u vader en zoon-boer die een Filippijnse echtgenote in huis hadden gehaald en aldus uit de begrippen ‘kuisvrouw’, ‘meubelstuk’, ‘huissloor’ en ‘seksslavin’ een geheel eigen definitie van het begrip ‘trouwe echtgenote’ gebrouwen hadden, en huiver nog meer) ijverig hadden bijgedragen tot die vooroordelen, leek even niet in de kandidaten op te komen.

Wie dacht dat er deze keer opnieuw in de boer Sjarel-vijver gevist zou worden of wie verwacht had dat de vrijgezellen als twee druppels koeienmelk op de Vlaamse Primitieven van Permeke zouden lijken, was er echter aan voor de moeite. Het staal van 10 hedendaagse boeren dat voor dit programma uitgekozen was, bleek immers in weinig opzichten ai te wijken van de gemiddelde Vlaming tout court. Wat op zich nu ook weer niet zo’n geruststelling was.

Het programma wordt gepresenteerd door de sympathieke spring-in-‘t-veld Dina Tersago. Dina wordt in haar presentatiewerk bijgestaan door een protserige, lompe BMW X5. Het kan immers - o cliché - wel eens modderig wezen langs Vlaamse boerderijen. Dina bevestigt daarmee ook dat andere cliché dat hoofdzakelijk vrouwen in van die tot personenvervoer omgebouwde vrachtwagens rondrijden. Het is natuurtijk wel handig om wat laadruimte (en extra passagierszetels!) achter de hand te houden wanneer je naar de Delhaize op het Zuid gaat om stokbroden in te slaan. Je hebt in zo'n rijdende bunker ook een beter overzicht op je voorliggers, wat altijd handig is wanneer je op een afstand van één meter en aan 180 per uur over de Vlaamsche snelwegen scheurt.

Voor wie zelf met een gewone vierwieler rondtoert, zoals ondergetekende, is het enige alternatief om nog iets te kunnen zien, de aanschaf van een Ferrari. Zo kan je onder die hoogpotige pletwalsen door kijken. Maar in zo'n sportkar kan je dan weer amper een stokbrood kwijt. En een Ferrari met een aanhangwagen is ook geen zicht! Maar we wijken alweer af. In de aflevering van deze week zagen we ons Dina en haar gemotoriseerde Dino de reacties van de Verenigde Vlaamse Vrijgezellinnen hoogstpersoonlijk en priorgewijs bezorgen bij haar 10 kandidaten. Laat de posterijen daar eens een voorbeeld aan nemen! Geef zo'n postbode een X5 met GPS en geen haan die nog kraait naar die vervelende, door de computer berekende routes. En met wat zo'n prior-zegel kost, moet dat toch betaalbaar zijn?

De vijf met het minste aantal geïnteresseerden vielen af. Dina bood daarbij een troostende schouder aan. Of was het een valse schoudervulling? lk ben niet zo mee met de laatste modetrends. Ze leek in ieder geval oprecht. Het stond de minder gegeerde boeren ook vrij om op eigen initiatief contact op te nemen met de briefschrijfsters. Benieuwd of deze laatsten op hun beurt nog geïnteresseerd zouden zijn in de kneusjes van de reeks, wanneer bleek dat het BV-schap aan hen niet besteed zou zijn. De twaalfdelige serie, waarin we onder andere nog citytrips met de kandidates mogen verwachten (een romantisch hoeve-weekend, ongetwijfeld, of heb ik nu last van vooroordelen?) spitst zich verder toe op de vijf die het meeste brieven ontvingen.

Een aantal kandidaten bekeek Dina alsof ze graag de volledige postzak hadden ingeruild voor één nacht met haar. Of met Dino. Dina kweet zich echter voorbeeldig van haar taak. Elk van de 5 ‘laureaten' kreeg de opdracht om uit de geïnteresseerden – één boer had wel 70 antwoorden gekregen – 10 favorieten te distilleren. Om deze selectie zo professioneel mogelijk te laten verlopen, had een ander exemplaar zowaar een familieconclaaf bijeengeroepen. Het gezond boerenverstand in het kwadraat, zeg maar. Al snel ontstond er tussen vader en moeder boer onenigheid. Een briefschrijfster, die alvast een foto van haarzelf en haar zoontje had opgestuurd, werd het voorwerp van hevige ouderlijke twist. Moeder vond dat een vrouw met kind toch maar niks voor haar zoon was. Tja, wat men zelf niet gekweekt heeft, daar is vast iets mis mee. Het certificaat van oorsprong is blijkbaar niet enkel in de varkenskweeksector een must.

Even dacht ik dat vader the voice of reason zou laten weerklinken, toen hij zijn vrouw tegensprak. Volgens hem was het meisje wél een goede kandidate. Mijn hoop zonk echter sneller dan een Titanic die, door wel heel onhandige stuurmanskunst getroffen, zowel vooraan als achteraan een ijsberg had geramd: ‘Ze is van Zele’. Ik bleef geduldig op verdere uitleg wachten, maar die liet al even lang op zich wachten ais een goeie mop tijdens ‘De kampioenen’. ‘Ze is van Zele.’ ‘Made in Zele.’ Het nieuwe Vlaamse kwaliteitslabel. Meer was er blijkbaar niet nodig.

Van boer Koen dacht ik dan weer dat hij in een vorig leven communicatie-adviseur geweest was. Hij formuleerde zijn overwegingen in ieder geval trefzeker, to the point. Even betrapte ik mezelf erop dat, indien ik 1) een vrouw ware geweest, 2) op zoek naar een man en 3) niet woonde op wandelafstand van de Delhaize op ‘t Antwerpse Zuid, ik misschien ook wel in mijn pen (of mijn X5) zou geklommen zijn. Een boer voor meerwaardezoekers. Een landbouwer met een hoog Canvas-gehalte. Even vond ik dat hij beter het programma had gepresenteerd, maar tot nader order is eloquentie geen vereiste voor een VTM-reporter.

Uit de inhoud van de brieven bleek dat Vlaanderen een volk van poëten is. Meer dan één kandidaat-boerin had haar aanzoek in jamben en dactylen gegoten. Een kniesoor die erom maalt dat de voortgebrachte verzen een nogal hoog ‘Ik wil je leren kennen / En je dan goed verwennen’ gehalte hadden. Dante heeft de Divina Commedia ook niet op één dag geschreven.

Uiteraard, den olijken Vlaamschen aard indachtig, waren er nogal wat double entendres, van het genre dat je zelfs de eerste keer al niet wou horen. Spitsvondigheden a la ‘Ik wil je berijden, met of zonder paard.‘ Kortom, kwaliteit zoals je die normaal alleen maar in de betere aflevering van ‘Blind Date‘ aantreft.

Het meest schrijnende moment van de uitzending was echter toen een van de boeren al negen kandidates uitgekozen had om live te ontmoeten. Hij twijfelde nog tussen twee, maar er was maar plaats voor één, luidens het draaiboek van VTM. Eén van die twee vrouwen was... een boerendochter. Na enig twijfelen koos hij voor de andere.

Vooroordelen?